Nieuwsbrief van 22/10/2023
Ik ging naar de Grootmoeders, om een boodschap door te krijgen en was verbaasd toen deze vraag uit mijn mond rolde. “Grootmoeders”, vroeg ik, “Waarom zijn de meeste mensen die zich aangetrokken voelen tot jullie werk wit?”
“Omdat zij degenen zijn die dit werk het meeste nodig hebben, antwoordden ze. “Westerse landen, oorspronkelijk uit Europa, zijn vele jaren afgesneden geweest van de Natuur, afgesneden van het Goddelijke, van elkaar en van zichzelf. Veel te lang heeft hun cultuur hen afgescheiden gehouden van de Bron van het Leven. Wij zijn gekomen om ze weer aan te sluiten.”
Een versie van het leven die zegt, ‘Je staat alleen op de wereld, je bent waardeloos, een zondaar die moet lijden’, creëert eenzame mensen, mensen die zich niet verbonden voelen met de Bron of met elkaar. En deze ‘conditionering van verdeeldheid’ tekent witte mensen, mensen van wie de voorouders uit Europa afkomstig zijn, veel meer dan het mensen uit andere culturen bepaalt.
“Deze versie van het leven heeft schade veroorzaakt,” zeiden ze. “Schade bij diegenen die van oorsprong uit Europa afkomstig waren en bij degenen die in de nieuwe wereld woonden voor de Europeanen kwamen. Toen zij immigreerden namen de witte kolonisten dat denkbeeld van afgescheidenheid met zich mee. Overal waar zij zich vestigden, behandelden zij het land en de bevolking als iets wat ze moesten overheersen en controleren. Als dingen die niet met hen verbonden waren. Ze respecteerden de oorspronkelijke bewoners niet, maar probeerden hun culturen te vernietigen terwijl ze hun land overnamen. Ze vonden dat ze het recht hadden dat te doen omdat ze zichzelf als ‘apart van, (en beter dan)’, die mensen en plaatsen beschouwden en zich niet verbonden voelden”.
“Door deze erfenis en het gevoel van afgescheidenheid die het creëerde, moeten witte mensen verder gaan en meer moeite doen om hun eenheid met alle wezens terug te vinden. Daarom hebben we velen van hen tot dit werk geroepen. We onderwijzen iedereen hoe tot de Bron terug te keren. En hoe ze vreugde met elkaar kunnen herontdekken”.
“Toen je deze vraag eerder stelde,” legden de Grootmoeders uit, “kon je maar een deel van ons antwoord behappen. Je begreep wel snel dat de Europese immigranten de oorspronkelijke culturen hadden beschadigd en vernietigd en dat daarom witte mensen nu moeten werken aan het herstel van de schade. Die les was duidelijk. Maar wat je je niet realiseerde is hoe gewond deze kolonisten uit Europa zelf waren, hoe eenzaam en afgescheiden zij waren. Ze kwamen naar de nieuwe wereld in de veronderstelling dat zij separaat, afgescheiden van de natuur, van God, van elkaar en zelfs van zichzelf waren. Ze hadden er geen idee van hoe ze zich met anderen, die verschillend leken van hen, konden verbinden en dus stootten ze hen af.
“Momenteel worden witte mensen tot ons werk aangetrokken omdat zij degenen zijn die dat het meest nodig hebben. Zij hebben het nodig zich met het Net van Licht te verbinden. En omdat de tijd van afscheiding op Aarde nu voorbij is,” verklaarden de Grootmoeders, “is het tijd voor deze verbinding.”
“Wij, de Grote Raad van de Grootmoeders zijn gekomen voor dit doel,” zeiden de Grootmoeders. “Als jij dit nu leest heb je onze oproep gehoord. Er is groots en krachtig werk te doen voor ons in deze tijd en alle mensen zijn welkom om erbij te komen. Zwarte mensen, rode, gele, bruine, witte, – allen zijn welkom”, zeiden ze, “en allen zijn nodig.”
Brief en gedicht na de Net van Licht Bijeenkomst in Wales
Met grote dankbaarheid aan ieder die bij de bijeenkomst in Wales aanwezig was vlogen deze woorden in mijn bewustzijn. We werden door het heilige water, van meren, rivieren, stromen, hemelwater en de zee ontvangen.
We ontvingen energie van die wateren en gaven het Net van Licht terug aan die wateren. We staken een vuur aan en ondanks de wind en de regen brandde dat fel. Het vuur verspreidde zich naar de botten en de aarde van Wales en in westelijke richting naar Mona (Anglesey) en liefde werd gezonden naar de voorouders, die eens dit heilige land in hun liefde vasthielden en daardoor zijn omgekomen. Tijdens een ceremonie met broeders en zusters over de hele wereld, zongen we “Het spijt ons, vergeef ons alsjeblieft, dank je, we houden van jullie.”
Als helend sluitstuk van deze bijeenkomst bied ik deze haiku aan tezamen met deze woorden, een ander hoofdstuk om het geheel van de Ierse eilanden, Wales, Schotland en Engeland te helen. Wellicht zal het uiteindelijk een lied worden waarop we kunnen dansen als we weer samenkomen. Zij (de woorden), representeren deze tijden van oorlog van binnen en van buiten, Moeder Aarde’s pijn en lijden en de pijn van de transitie die ik persoonlijk voel en waar ik getuige van was met jullie allen, in Wales. Laat de winden van verandering en het vuur van lijden, deze liefde in- en uitademen.
Haiku
Cast to the waters
Let the winds of fire breathe this love
Sending net of light.
The call of the Dragons wish it be known
I cast with love to the waters of the world
I cast with love to the waters of the world
Let the winds of fire breathe this love
Let the winds of fire breathe this love
May this love now travel the earth
May this love now travel the earth
Let the winds of fire breathe this love
Let the winds of fire breathe this love
With the Net of Light I send it now
With the Net of Light I send it now
Let the winds of fire breathe this love
Let the winds of fire breathe this love
With the Net of Light I send it now.
With love to your hearts
Jane