In Europa zijn zojuist twee Net van Licht Bijeenkomsten gehouden. Duitsland werd overspoeld met Vergeving nadat we gewerkt hadden met de Voorouders en in België werd diepe Vrede verankerd. Vandaag zal ik vertellen over het wonder dat plaatsvond in Trier, Duitsland en in de volgende Nieuwsbrief zal ik het over de Belgische Bijeenkomst hebben.
Tanya, een psychotherapeute die vanuit het gebombardeerde Oekraïne naar de Net van Licht Bijeenkomst in Trier reisde, sprak woorden die onze harten openden voor vergeving. “Ik wist niet waarom ik naar deze Bijeenkomst kwam”, begon ze. “Duitsland vernietigde mijn land in de oorlog en ik was kwaad, maar jullie van het Net van Licht, nodigden mij uit en betaalden mijn reis, dus ik voelde dat ik wel moest komen. Maar ik wist niet waarom. Na het Voorouderlijk werk dat we gisteren gezamenlijk hebben gedaan, herinnerde ik het me.”
“Ongeveer twaalf jaar geleden zag ik op TV de beroemde Duitse psycholoog Bert Hellinger, die soldaat was geweest in de Tweede Wereldoorlog, de Europese familie ‘in kaart brengen’. In deze opstelling nam hij de plaats van Duitsland in, terwijl andere mensen de verschillende landen van Europa vertegenwoordigden. Dr. Hellinger ging voor de representant van ieder land staan en toonde zijn grote spijt, verdriet en schaamte voor wat hij (Duitsland) hun had aangedaan. Hij ging elk land langs en toen ze zijn oprechtheid voelden, vergaven ze hem. Maar toen hij bij de vrouw kwam die Oekraïne vertegenwoordigde, zei zij, “Ik kan je niet vergeven, ik kan het niet. Jij vermoordde mijn familie, jij verwoestte mijn leven en ik kan je niet vergeven.” Ze bogen naar elkaar en naderhand vroeg iemand hem: “Wat zal er met Oekraïne gebeuren nu Oekraïne je niet kon vergeven?” En met grote droefenis antwoordde Hellinger, “binnen tien jaar zal Oekraïne zware tijden gaan beleven.”
”Vandaag ben ik hier in Duitsland”, verklaarde Tanya toen, “en nu weet ik waarom. Het Voorouderlijk werk dat we gisteren deden heeft me ervan bewust gemaakt dat boos zijn niet helpt”, zei ze. “Dat helpt nooit. Dus vandaag spreek ik voor Oekraïne en vergeef ik je,” zei ze. “Ik vergeef Duitsland en ik vergeef alle Duitse mensen voor wat ze hebben gedaan”.
Nu begonnen mensen overal in de zaal te huilen. Duitse vrouwen uitten snikkend hun dankbaarheid naar Tanya, ze deelden hun verdriet en spraken over het gewicht van het verdriet en de wanhoop dat ze een leven lang met zich hadden meegedragen. Sommigen in tranen verscheurd, en toen een van hen instortte, kwam een ander naar voren om haar vast te houden. Ze deelden een collectieve last van verdriet en schuldgevoelens. Ieder van hen begreep de last die de ander droeg, dus ze waren er voor elkaar. Prachtig in het meelevende begrip voor elkaar, de ruimte vulde zich met verdriet, troost en omhelzingen. Iedereen huilde.
Toen stond een andere vrouw op. “Ik spreek voor België“ zei ze, en we hielden allemaal de adem in. “Ik vergeef je ook,” zei ze. “Ik vergeef je”. En terwijl ze sprak, liepen mensen van de andere elf landen, die zich hier hadden verzameld, naar voren om zich bij haar te voegen, omdat ze dezelfde impuls voelden. Tezamen begonnen ze het Ho’oponopono, het Hawaïaanse gebed van vergeving te reciteren. “Het spijt mij. Vergeef me alsjeblieft. Ik houd van je. Dank je.” Nederland sprak vergeving uit naar de Duitsers, Zwitserland, Polen, Noorwegen, Oostenrijk, Frankrijk, Luxemburg, Ierland, en de Verenigde Staten spraken. Twee vrouwen kwamen naar voren en spraken voor Rusland en toen sprak iedereen het Ho’oponopono uit.
Een oudere Duitse man kwam vervolgens naar Tanya toe. “Mijn vader was soldaat in Oekraïne en hij wilde er nooit over praten. Als kind vroeg ik hem naar de oorlog en naar wat hij had gedaan, wat hij had gezien, maar hij wilde er nooit over vertellen. Ik ontdekte een beetje door de brieven te lezen die hij aan mijn moeder had geschreven, een klein beetje maar. Ik denk dat hij niet kon spreken over wat hij gezien en gedaan had. Het spijt me vreselijk dat mijn vader zoveel leed heeft veroorzaakt in Oekraïne. “Vergeef me alsjeblieft,” zei hij, en Tanya opende haar armen voor hem.
Toen kwam een kleine vrouw, die lid was van het Duitse ontvangstcomité, naar voren. “Mijn familie is Joods”, zei ze, “en ik spreek namens de Joden. Ik vergeef je,” zei ze, en nu was iedereen in de ruimte opgestaan— 120 mensen huilden en hielden elkaar vast. Mensen snikten, luisterden, en waren getuige van deze grootse betuiging van verdriet, schaamte, schuld en pijn die voortrolde. En terwijl we getuige waren openden we samen onze harten. We openden en openden ons nog meer. De ruimte deinde heen en weer van het gesnik en het gehuil, we stonden daar en waren er getuige van. Samen stonden we daar als mensen, zonder schaamte voor onze menselijkheid. Het was een moment van heiligheid. Wij, die op deze plek waren bijeengekomen, waren ontzagwekkend in onze liefde.
Niemand in die ruimte zal ooit vergeten wat hier gebeurde. We zijn nu meer. We zijn nu wijzer. We zijn nu veel betere mensen.
Sharon McErlane
